Sabedes o difícil
que resulta cando che espertan cunha luz forte? Primeiro molesta, e cabrea
moito, logo vaste acostumbrando a duras penas, ata que chega o momento en que
xa non te molesta para nada.
Pois ben algo asín
me pasou a min, o primeiro ano, foi o peor de todos eles. Non me sentía cómoda
con tanta polución sonora e luminica, habitueime a escoitar pasar por diante da
miña casa, como moita dous ou catro coches durante toda a noite, a que pasara mínimo
dous ou 5 cada 20 segundos, e isto non me deixaba durmir, para acostumbrarme
tardei unhas 2 noites, nas cales case non durmía, xa que os coches me
espertaban de golpe cando mellor estaba. Os dias os pasaba cun dolor de cabeza
horrible, non quería pasear porque chegaba á casa cun dolor de cabeza e mais
cansada que ao final dunha clase de ximnasia con Celia no masculino. Había
demasiada xente polas rúas, e ningunha parecía sorprenderse polo que a min me sorprendía,
que vale que non me quedaba como tonta mirando para todos os lados, pero o que
mais me chamaba a atención era o rápido que camiñaba a xente dun lado para
outro, sempre con présa para aquí, présa para aló, case correndo para todos os
lados, con unha cara de depresión total, as sonrisas as podía contar cos dedos
das mans. Ninguén parecía valorar o que a min me parecía unha paisaxe tan moderna,
e tan interesante.
E o que peor me parecía
de todo, era que a xente botara as cousas ao chan, os papeis, os envoltorios,
as cascas do plátano, cousas que tamén pasan no meu pobo, non os digo que non,
pero desde logo daquela en Ferrol me parecía que o facían dunha maneira moito
mais descarada, dáballes igual que o vira, o tiraban e seguían o seu camiño,
como se nada pasara, e cabreábame moito porque estaban poluindo o ambiente sen
darse conta ou sen querer facelo. E os chicles? Que todos tiramos o chicle ao
chan cando nos fartamos de mascar e mascar, pero a que nunca os fixastes na
acera de diante do masculino? Mais que unha especie de camino da fama , é o camiño
do chicle... Hai un montón deles, e parece unha tonteria o que estou dicindo,
ata non os digo que non o sexa, pero pensade, imaxinade esta situación : hai
unha explosión nuclear todo o planeta desaparece, só quedan as aceras e carreteiras,
e algún que outro edificio, e uns ET’S veñan á terra, que encontrarían diante
do masculino? Aparte do canario, con os seus bocadillos fantásticos?.. (BABAS)...
unha acera cheia de chicles, e estarian preguntandose todo o tempo porque estes
humanos tan locos, querían poñer ese material no chan? Para que? Para que se pegue á suela do
zapato? Non ten moito sentido verdade? Entón
porque facelo?
Que eu non sou
ninguen para criticar que con o tempo acostumbreirme a caminar sen observar,
ollar sin ver, pasear sen realmente pasear, botar os envoltorios ao chan,
deixar que todo influira en min, deixei de preocuparme polos coches que pasan,
agora non os noto, nin os ruidos
infinitos que escoitan sin querer cando paseas polo centro de Ferrol. Porque o
ser humano é un animal de costumbres, e iso é asín, e quen di que non, mente.
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Falo galego sen pelos na lingua