...

Entrevista al heroe ovejuno

-Aver Alberto, me cuentan que eres el heroe de la oveja, salvastes a una oveja o a que se debe ese nombre?
+ Es una historia muy graciosa, en realidad, no salvé a una oveja, nos salvé de una oveja!

*Risas*
-Pongamonos serios, no creo que eso tenga mucho sentido... a quien salvaste de una oveja?
+A todo Vilacacin..
-Explicate porfavor.

+Pues nada, estabamos en casa cenando y de repente escuchamos una campana, asustados, salimos para fuera, y nos encontramos copn todos los vecinos fuera de sus casas, pillamos todo lo que encontrabamos por las casas, palos, piedras, sachos, hoz, palas, rastrillos, patas de sillas rotas, y ramas que fuimos rompiendo por el camino, mientras nos adientrabamos en medio del monte en busca de la santa compaña dispuestos a matarla antes de que intentase matarnos a nos. No sé que nos movia, si el miedo a morir, o la curiosidad de saber lo que era, se existia la Santa Compaña de verdad, o si tan solo era una leyenda, no se, quizas una mezcla de ambas cosas, pero lo cierto esque la mayoria del pueblo, mujer o varon participó en la caza a la Santa Compaña.
Estuvimos casi toda la noche, dando vueltas, y la P**** campana no paraba de sonar, todos pensabamos que ibamos a palmarla, te juro que pensé que era el ultimo dia que pasaria en la tierra, sí una exageracion, y te lo cuento mientras me rio, pero sabe dios que en ese momento no me reia, y los calzoncillos los cambie dos veces.

-Y encontraste a la famosa Santa Compaña?

+Pues si, querida, pues si. Al parecer a Manolo le habia escapado una oveja, y no se le ocurrio contarnoslo, hasta que por la mañana me encontré a la oveja pastando y con la campanita en el cuello sonando... Mirando el lado positivo, creo que aqui ya nadie le tiene miedo a la Santa Compaña. Aun hace dos dias, escuchamos una campana sonando y nadie de cenar. Yo pienso que Manolo nos la jugó y bien.

Que non volvan

De paseo por Cedeira, entramos en un bar, e sentamonos á mesa a tomar un helado cada un, estabamos eu, o meu mozo, a sua nai e a irmá. E falando falando empezaron a recordar os dia ao que chamaron eles o dia dos percebes.

"Era Sara pequena, acordome como se fora hoxe, moito berrei para que a sacara de aló meu pai, imaxina ti, meu pai marinero, meu marido marinero, miña nai axudaba no barco, e Adrian queria barullo, e a Sara aló no meio. Non recordo bem porque fora, non sei toda a historia, recordo que era algo asin como por unha terra que antes era de Cedeira que deron a Cariño, e xuntaronse os de Cedeira e foron os percebes aló como si nada pasara, fora meus pais, o pai de Adrian e os dous cativos, ai tanto chorei, tiña un examen e non fui, pero cando vi todo o que estaba pasando moito gritei... Acordome que ao lado da gasolinera non deixaban pasar á la televesion, claro que moita xente chamou á television e aos anti disturbios, pero non deixaron pasar á tele, non queria que o supiese moita xente, pero daquela xa habia moitos moviles e algun video tendremos por ahi gardado, fui correndo e casi levo eu cunha pedra na cabeza.. habia cativos por todas partes e Andres, un visiño que lle deron cunha pedra na cabeza e levavao nunha maca, ia levantando o brazo de vez en cando e gritaba: "Dadelles neniños Matadlos" ai agora riume pero daquela, daquela choraba... tiña a Sara pequeniña alí metida, cos meus pais que eran peores que os cativos, armados con piedras e paos... ay dios, agora riume pero aquel dia chorei.. moito chorei. E acordome que mentras corria ca Sara para volver a casa, alguen tirou unha pedra a un antidisturbio que sacoulle a mascarita esa que levan, pero non perdoaban nin a vellos ni a novos, tudo... foi tudo."

Contame un conto

Cando fui a visitarlle como todos os sabados desde fai un ano, despois de estar sentados durante horas mirando pola xanela da cociña, acerqueime a el y dixenlle:
-Contame un conto.
Miroume como si nunca me hubera visto y riuse.
-Un conto queres que te conte un conto? Pero cantos anos tens ti? 18? Non tens idade para un conto.
-Necesito informacion para o colexio, teño que falar da memoria historica galega.
-Memoria historica? JÁ! Non é un tema duado non - riuse- queres que te conte un conto?
-Conta.

-"Acordome de cando tiña a tua idade, uns 18 anos, e saia á rua á caza de rapazas novas, se me daba mellor isso que ir á caza ás 6 da mañá co meu pai, a calle principal non era a que é agora, nin tiña todos eses edificios inventados do seculo XXI, ai non, nada disso, o bonito era que cando saia a porta, tiña a calle principal diante, asín é, faime caso, non me mires con caras raras, é certo o que che digo. Cando miraba por esta misma ventana non via todos esos edificios ao lado da praia, non, habia un monte moi verde e moi bonito, con os troncos marrons e as polas, e habia paxaros, ohh se habia paxaros, moitos, tanto paxaros como grans de area hai na praia, xa o sei, son moitos paxaros, pero non che dixen xa que deixes as caras raras? Pois que che estaba contando? ah si.. a praia... que bonita era a praia, chea de mozas novas con a falda ata os pés, non como agora que casi non levan ropa, canto mas corto mellor dixome o outro dia unha nena cando lle dixen que levaba a falda moito corta, que vergonza, bonitas eran as mulleres do meu tempo, cas faldas largas e lindos pañuelos, ian á praia a tocar cos pes a area e deixar que a auga mollara os pes, só os pés... e logo estabamos os chavalotes, que faziamos mil e unha parrafada.... pero o mais bonito era ver a auga azul e verde, limpa, non como agora que está chea de merda... sí dixen merda... xá o quitarás logo si queres, pero o que ten a auga agora é merda, merda que bontan o xovens coma ti, cheo de coca colas e sacas de patacas freidas ou fritidas o que carallo é aquilo. Vos non sabedes vivir bem, bonito era o verde que vias por esta ventana, non todos eses ladrillos laranxas, que feos son... Co bonitas que son as casas de pedra non che parece? As casas bonitas de pedra foron destruidas, agora hai eses edificios do fondo de ladrillo... que noxo dá... Indignome cando falo disto, e sabes porque? Porque isto era moi bonito, non habia sitio mais bonito ca este... pero tiñamos moitos visitantes dos lados de Madrid, e a xente queria ser mas fina, o más "chic" chamalle como queiras, pero estropearon todo o bonito que nos quedaba, e aun non se dan conta, pero xa o faran.... Ves todos eses coches ao fondo? Pois todo eso era xardin non habia carreteras desas ni supermecados... Gadis? pero que é iso? Eroski? Já. Non habia nada mellor que a carne da tia Lola,  ai e como sabian aquelas mazás, isso era vida. Dabame meu abuelo, unha moneda para ir a comprar mazas... gominolas.. meu neto me pide gominolas...Que triste é que os tempos cambien... Sigo dicindo co bonito que era todo isto en verde, viñeron os de Madrid e o estropearon entero... Imaxina ti, onde estan todos eses edificios que parecen monstruos erguidos? Pois hai coñecin eu á miña muller, nun banco.. bueno, un intento de banco, subimos ata a praza polo xardin, e depois baixamos de man dada.. isso era que xa estabamos para casar... e agora ves a mesma moza con 5 tios no mesmo ano de man dada pola praza.. Ay non, isso no meu tempo non era asin. E apaga xa esa grabadora, no meu tempo escribiase á man non existian esas cosas.."